Z Wikipedii
Ten artykuł dotyczy marki Rover. Zobacz też: Land Rover.
Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Rover
Rover – brytyjski producent, a później także marka samochodów wytwarzanych w fabryce Longbridge w Birmingham od 1883 roku. Początkowo firma zajmowała się produkcją rowerów. Rover wprowadził obecny model rowerów – napędzanych łańcuchem oraz o wielkości koła tylnego równej wielkości koła przedniego. W ostatnich latach (od maja 2000 r.) stanowił część MG Rover Group. Największą sławę marce przyniosły modele 200 oraz 400 od roczników 1996>1999. W kwietniu 2005 r. Rover ogłosił upadłość. Obecnie prawa do marki Rover należą do Forda, natomiast prawa do produkcji modeli 25 i 75 należą do chińskiego przedsiębiorstwa Shanghai Automotive Industry Corporation. Cały park maszynowy został zaś zakupiony przez inne chińskie przedsiębiorstwo, Najning Automotive Corporation, które przejęło prawa do marki MG. Od października 2006 r. samochody Rover 75 sa produkowane w zmodernizowanej formie pod marką Roewe (Rongwei) jako Roewe 750 CSA 7180 (silnik 1,8l/150 KM) i 750E CSA 7250 (silnik 2,5l/180 KM).
Pierwszy Rover był tricyklem wytworzonym przez Starley & Sutton Co w Coventry w Anglii. W 1889 r. firma przekształciła się w J. K. Starley & Co. Ltd. a w późnych latach 90. XIX w. w Rover Cycle Company. We wczesnych latach 80. XIX w. dostępne na rynku rowery reprezentowane były przez relatywnie niebezpieczne dla użytkownika pojazdy z monstrualnym przednim kołem oraz tricykle o wielkich kołach. W 1885 r. Rover wypuścił na rynek pierwszy rower przenoszonym łańcuchem napędem na tylne koło. W 1901 r., 3 lata po śmierci jednego z założycieli, Johna Kempa Starleya firma Rover rozpoczęła produkcję samochodów. Pierwszym modelem był dwuosobowy Rover 8 zaprojektowany przez Edmunda Lewisa, który przyszedł do firmy z Daimlera. Podczas I wojny światowej firma produkowała motocykle, ciężarówki wg projektu Maudsleya oraz samochody osobowe zaprojektowane przez firmę Sunbeam. Produkcja rowerów i motocykli była kontynuowana aż do Wielkiego Kryzysu, który wymusił jej zakończenie w 1925 r. W latach 20. XX w. firma nie prosperowała najlepiej i nie wypłacała dywidend od akcji od 1923 r. aż do połowy lat 30. W 1929 r. nastąpiła zmiana w zarządzie i stery przejął Spencer Wilks pracujący wcześniej w Hillmanie. Wilks rozpoczął reorganizację firmy, szukając klientów pośród osób, które chciały posiadać coś bardziej ekskluzywnego niż Ford czy Austin. W 1930 r. do firmy dołączył brat Wilksa, Maurice, który również przeszedł z Hillmana aby objąć stanowisko głównego inżyniera. Spencer Wilks pozostał w firmie aż do 1962 r. a jego brat do 1963.
II wojna światowa i turbiny gazowe [edytuj]
Pod koniec lat 30. XX wieku rząd brytyjski przewidując potencjalne działania wojenne rozpoczął program zbrojeń; częścią tej akcji były tzw. "fabryki w cieniu" – obiekty utrzymywane przez państwo, ale prowadzone przez prywatnych przedsiębiorców. Dwie z nich były prowadzone przez Rovera – jedna umiejscowiona w Acocks Green w Birmingham rozpoczęła działalność w 1937 r., zaś druga większa zaczęła pracować w 1940 r. w Solihull. Obydwa zakłady produkowały silniki lotnicze oraz ramy samolotów. Pierwotny zakład mieszczący się przy Helen Street w Coventry został poważnie uszkodzony podczas bombardowań w 1940 i 1941 r. i nigdy nie rozpoczął ponownie pracy na pełnych obrotach. Na początku 1940 r. Rover został poproszony przez rząd do wsparcia oficera RAF-u Franka Whittle'a w pracach rozwojowych nad silnikiem odrzutowym. Firma Whittle'a nie miała zaplecza produkcyjnego i zamiarem rządu było aby Rover przejął projekt i wdrożył go do seryjnej produkcji. Whittle nie był z tego faktu zadowolony, nie podobały mu się zmiany wprowadzone w projekcie bez jego zgody; mimo tego pierwszy testowy egzemplarz silnika powstał w nieczynnej przędzalni w Barnoldswick w hrabstwie Lancashire, w październiku 1941 r. Nową technologią zainteresował się Rolls-Royce i na mocy osiągniętego w 1942 r. porozumienia przejął prace nad silnikiem w Barnoldswick. W zamian Rover otrzymał zlecenie na wytwarzanie silników typu "Meteor" do czołgów, które było realizowane aż do 1964 r. Po II wojnie światowej firma opuściła siedzibę przy Helen Street i zakupiła dwie nowe "fabryki w cieniu". Fabryka w Acocks Green przez chwilę wytwarzała wspomniane wyżej silniki "Meteor", natomiast Solihull skoncentrowało się na pojazdach wznawiając w 1947 r. produkcję i stając się matecznikiem Land Rovera.
W 1950 r. F.R. Bell oraz szef zespołu inżynierów Maurice Wilks przedstawili pierwszy samochód napędzany turbiną gazową. Dwumiejscowy JET1 posiadał silnik umieszczony za siedzeniami, wloty powietrza po obu stronach nadwozia oraz wyloty na górze bagażnika. Podczas testów samochód osiągnął prędkość 140km/h przy 50 tys. obr/min. turbiny. Silnik mógł być zasilany benzyną, naftą lub olejem napędowym, ale niemożliwe do przezwyciężenia problemy ze zużyciem paliwa okazały się być przeszkodą uniemożliwiającą podjęcie produkcji. Pojazd można obecnie oglądać w Muzeum Nauki w Londynie. Doświadczenia podczas produkcji auta nie poszły jednak na marne. Firma wspólnie z BRM – zespołem Formuły 1 połączyły swe siły aby stworzyć napędzane turbiną coupe, które w 1963 r. wzięło udział w 24-godzinnym wyścigu LeMans. Kierowcami byli Graham Hill (ojciec Damona, mistrza Formuły 1 z 1996 r.) oraz Richie Ginther. Pojazd osiągnął średnią prędkość 173km/h oraz maksymalną 229km/h.
Złote lata [edytuj]
Lata 50. i 60. ubiegłego stulecia okazały się być wielce owocne dla firmy, czego dowiódł niezwykły sukces Land Rovera (od lat 50. aż po 70. właśnie Land Rovery wiodły prym pośród sprzedanych samochodów firmy Rover) oraz modeli P5 oraz P6 napędzanych wywodzącym się z Buicka aluminiowym silnikiem V8 o pojemności 3500ccm. W 1967 r. Rover stał się częścią Leyland Motor Corporation, który połączył się z British Motor Holdings aby w końcu przeistoczyć się w British Leyland. Był to początek końca tradycyjnego Rovera, spowodowany niezdrowymi relacjami panującymi w przemyśle oraz problemami z zarządzaniem, które trapiły brytyjski przemysł samochodowy w latach 70. XX w. W 1970 r. Rover połączył doświadczenie wyniesione z produkcji limuzyn z umiejętnością wytwarzania samochodów terenowych. W ten sposób powstał Range Rover – pierwszy samochód dający możliwość jazdy w terenie bez konieczności rezygnowania z pewnego luksusu. Samochód napędzany był wspomnianym wyżej wywodzącym się z Buicka silnikiem V8 oraz posiadał takie innowacyjne rozwiązania jak stały napęd na 4 koła, zawieszenie oparte na sprężynach śrubowych oraz hamulce tarczowe na wszystkich kołach. Zdolny rozpędzić się do 160km/h na szosie oraz do jazdy w ekstremalnie trudnych warunkach drogowych Range Rover w przedstawionej postaci pozostał w produkcji przez 26 lat. Z kolei wprowadzony do produkcji w 1976 r. Rover SD1 był wspaniałym samochodem, jednak przez cały okres produkcji zmagał się z problemem jakości i niezawodności. Bezlitosny program cięć zaaplikowany firmie pod koniec lat 70. doprowadził do zakończenia produkcji tego modelu w fabryce w Solihull, która przestawiła się na wytwarzanie jedynie Land Rovera. Wszystkie samochody spod znaku Rovera miały być od tej pory produkowane w dawnych zakładach Austina i Morrisa w Longbridge i Cowley.
Rover i Honda [edytuj]
Austin Rover Group została stworzona w 1982 r. jako firma-córka British Leyland produkująca samochody dla masowego odbiorcy. W latach 80. XX w. zredukowany British Leyland umieszczał znaczek Rovera na całej gamie pojazdów stworzonych wspólnie z Hondą. Pierwszym, wypuszczonym na rynek w 1984 r. wywodzącym się z Hondy samochodem był Rover 200, który podobnie jak Triumph Acclaim, którego wymienił, bazował na Hondzie Ballade (podobnie w Australii, Honda Quint – znana w Europie jako Honda Quintet – oraz Integra były opatrzone znaczkiem Rover Quintet oraz 416i.). W 1986 roku Rover SD1 został zastąpiony przez wywodzący się z Hondy Legend model 800. Do tego czasu Austin Rover przeszedł do polityki jednej marki i British Leyland – jego właściciel zmienił nazwę na Rover Group a dział produkcji samochodów na Rover Cars. Od tego momentu samochody Austin faktycznie pod względem technicznym nie różniły się od Roverów, choć słowo "Rover" nigdy nie pojawiło się na tych autach – zamiast tego widniał na nich znaczek z łodzią wikingów, jednakże bez żadnej inskrypcji. Wkrótce samochody te zostały zmienione przez modele 200 i 400 (wywodzące się z Hondy Concerto) i 600 (będące technicznie prawie w 100% kopią Hondy Accord, wzbogaconą o elementy drewniane i chromowane, różnice głównie karoseryjne).
Przejęcie przez BMW [edytuj]
Związek z Hondą był punktem zwrotnym w historii firmy mozolnie odbudowującej swój wizerunek producenta drogich aut będących alternatywą dla Fordów i Vauxhall'i. W 1994 r. British Aerospace sprzedało Grupę Rover BMW (włączając w to marki Rover, Land Rover, Riley, Mini, Triumph oraz Austin-Healey), które zaczęło postrzegać samochody angielskiego producenta jako potencjalnego poważnego rywala. Przejecie przez firmę z Bawarii zaowocowało pracami nad modelem 75, które zostały szczęśliwie zakończone zanim w 2000 r. nastąpił budzący niesmak rozwód obydwu firm. Wtedy to BMW dokonało podziału grupy, sprzedając LandRovera Fordowi a resztę przekazując za symboliczne 10 funtów Phoenix Consortium, które utworzyło z tego firmę MG Rover. BMW zatrzymał prawa do nazwy Rover (oraz związanych z nią takich nazw jak Riley, Mini i Triumph), udzielając nabywcy konsorcjum Phoenix jedynie licencji na jej używanie.
Informacje od www.wikipedia.pl
